BLOG | Jasper Krabbé – Super Saturation
Ralph Keuning schreef een blog voor WBOOKS naar aanleiding van het nieuwe boek van Jasper Krabbé | Super Saturation
In de zomer van 2019 hingen levensgrote portretten van de Japanse geisha Cio-Cio-San in Museum de Fundatie. Zij is bekend als Madama Butterfly uit de gelijknamige opera van Giacomo Puccini. Jasper Krabbé raakte in deze serie aan het liefdesverdriet van Cio-Cio-San en de fragiliteit van haar vertolkster, Maria Callas. Ook toonde hij zich diep verbonden met de verstilde concentratie van de Japanse cultuur. De werken leken wel enorme aquarellen waarin de waterige verf in poëtische vormen is gestold, diep verborgen in de structuur van het doek.
En daar lag ook een essentie van de serie. Krabbé beschilderde de achterkant, of toont ons de achterkant van het werk zo u wilt. De verf die de onbewerkte drager doordringt en Maria Callas die zich door het doek gefilterd aan ons toont. De alchemie van de kunst in een betoverend onconventioneel makingsproces met een hoofdrol voor het doek.
Bij mijn eerste bezoek aan Krabbé’s atelier in 2008 was de nadruk die hij legde op zijn dragers opvallend. Hij liet me oude lappen textiel zien, verkleurd en met naden, gebruikt papier met tijdspatina. Levend materiaal met een identiteit die meespeelt in het makingsproces. Het geeft zijn kunst iets eeuwigs, alsof je naar beschilderde grotwanden van de prehistorische mens kijkt.
Zien we hier de structurele heimwee naar de stad van de Street Artist Jasper Krabbé? Want zo begon hij in de jaren 80, met het plaatsen van schilderingen op muren in Amsterdam. Hij leerde daar het beste vlak te zoeken voor zijn werk en dan mee te bewegen met de gegeven structuur. Een innige pas de deux die hij later naar zijn atelier heeft meegenomen. Op een groot schilderij van hem, dat ik zag bij dat eerste bezoek en dat in 2009 deel uitmaakte van zijn overzichtstentoonstelling in de Fundatie, portretteerde hij Antonio Gaudí. Hij koos het moment vlak voordat Gaudí werd doodgereden door een tram in 1926 in Barcelona. Een schilderij waarin Gaudí, letterlijk het leven uit en het doek in werd gezogen waarvan de rafels en de naden de structuren van de stad suggereerden.
Doordat de geportretteerden van Jasper Krabbé de doorleefdheid van de drager meekrijgen, gebeurt er iets wonderlijks. In de strakke gezichten van krachtige jonge mensen dienen zich de rimpels van de sterfelijkheid onder het verfoppervlak aan. Daardoor worden interessant genoeg de vitale kracht van de verfstreek en het leven van nu benadrukt. Een dakloze man krijgt onder de handen van Jasper Krabbé een Messiaans eeuwigheidsaura.
Een maand geleden was ik weer bij de kunstenaar, om de keuze voor zijn tentoonstelling in Slot Zeist te bekijken. Daar stonden we voor een schilderij dat hij wijdde aan het dodelijk auto-ongeluk van de Parijse galerist Ambroise Vollard in 1939 in Versailles. Een krachtig doek, wat betreft thema verwant aan het Gaudí-werk én een stap in een volstrekt nieuwe richting. De drager is spierwit gegrondeerd en de kleuren stralen helder als bij Éduard Manet. Interessant genoeg viel me dit pas op toen Jasper Krabbé er de aandacht op vestigde, zo precies paste het werk tussen alle andere schilderijen in de ruimte, waarvan er maar enkele ook gegrondeerde doeken hadden. Een verrassende en nieuwsgierig makende beweging in het oeuvre van Jasper Krabbé.
Ralph Keuning
Afb. 1: Callas/Butterfly (XIII) 2018, Oil on canvas / Olieverf op doek, 64,9 x 57 in. (165 x 145 cm)
Afb. 2: Death of a Picture Dealer 2019, Acrylic on canvas / Acryl op doek, 95.6 x 118 in. (243 x 300 cm)
