Mensen langs het Rail Away-spoor…

Natuurlijk komen we ook minder leuke mensen tegen – zoals de boze koster van een kerk die per se niet wilde dat we in zijn kerk filmden. Totdat hij van hogerhand werd gesommeerd de deur voor ons te openen. Waarom hij zo bars was, is ons niet duidelijk geworden. Want ‘zijn’ kerk was er een die meer dan de moeite van het filmen waard was. Of er zijn mensen die ons wegjagen als we vanaf hun terrein een passeershot van een trein willen maken. Soms best begrijpelijk dat ze geen behoefte hebben aan ‘pottenkijkers’, maar we doen er altijd alles aan om zo open mogelijk uit te leggen wat we aan het doen zijn. “U filmt de trein? – oh boring!”, luidt af en toe een meelevende opmerking als passanten ons aan het werk zien.

Maar meestal zijn de ontmoetingen vooral leuk.

Aardbeienman

Als we op de redactie spreken over “de aardbeienman”, weten we meteen over wie we het hebben. We zijn in Wales. Een steile, nauwelijks begaanbare weg voert door een bos omhoog, om uiteindelijk bij een prachtig landhuis aan te komen met een eigen stationnetje, langs de spoorlijn van Porthmadog naar Blaneau Ffestiniog. Het stationnetje heet “Campbells Platform”. Colonel Andrew Campbell woonde vanaf 1962 in het huis aan het spoor en had een eigen trein om over het spoor vanuit zijn huis naar de bewoonde wereld te reizen.

Dit station is daarom naar hem genoemd. Het weggetje waar wij over komen aanrijden, bestond nog niet. En wat leuk om de langsrijdende trein van onze route vanaf dit kleine station te filmen. Dat is te zien in de uitzending. Maar wat de kijkers van deze uitzending niet weten is dat er bij het huis een alleraardigste Welshman op ons stond te wachten. De bewoner van het huis aan het spoor. Hij heeft een grote bak wilde aardbeien voor ons meegenomen, die hij net zelf voor ons heeft geplukt. Deze gepensioneerde ICT-man vertelt heel enthousiast het verhaal over Colonel Campbell en zijn trein. En natuurlijk neemt hij ons mee naar de beste plek om die voorbij rijdende trein te filmen. Gelukkig hebben we de foto’s nog…

Burgemeesters

In Sardinië filmen we de “Trenino Verde”, de kleine groene trein die maar heel af en toe rijdt. De trein doet tijdens zijn rit verschillende kleine dorpjes aan. Zodra we daar gaan filmen, en de burgemeester van het betreffende dorp er lucht van krijgt, moeten we natuurlijk even gedag zeggen. Onze gids Claudia (af en toe te zien in de uitzending als toevallige passant) neemt ons herhaaldelijk mee naar een burgemeester die ons trots zijn dorp wil laten zien. De ene keer volstaat een korte begroeting en toont de burgemeester hoe je sportief je in zijn dorp kunt zijn. De andere keer worden we uitgenodigd op het stadhuis voor een drankje en gesprek. Meteen stuurt de burgervader een medewerker op pad om voor ons de lokale lekkernij (nougat in dit geval) te halen.

Weer een andere burgemeester noodt ons in de laadbak van zijn 4×4 om de mooiste plekken in de bergen te laten zien. Naast hem een bijzondere inwoner uit zijn dorp, die ons uitlegt hoe hij decennia lang als schaapsherder door die bergen rondtrok.

Bijzondere ontmoetingen, die niet in de uitzending te zien zijn, maar die wel onze reis kleuren.

Titanic

Als we filmen in een stad, is het altijd heel plezierig een gids te hebben. Die weet de beste locaties, en – heel praktisch – weet ook vaak waar je het beste kunt parkeren om bij die locatie te komen. Ene mr. Martin -getooid met een joyeuze hoed- zal ons rondleiden in de Ierse stad Cobh. De laatste haven waar de Titanic aanlegde, voordat hij aan zijn laatste reis begon.

Als we met mr. Martin door de hoofdstraat lopen, zien we in een etalage dat je een rondleiding kunt boeken met “the famous dr. Martin”, die is gepromoveerd op een onderzoek naar de Titanic. Hij geeft er lezingen over op de hele wereld. Het is dezelfde man die met het filmteam van Rail Away geduldig door Cobh wandelt. Als we en passant twee straatmuzikanten filmen, vraagt hij hen zijn lied te zingen. Zíj́n lied? Jazeker, de “famous dr. Martin” componeert ook “shanty muziek” en zingt mee in zo’n koor dat zeemansliedjes ten gehore brengt.